Juliusz Słowacki- (urodzony 4 września 1809 w Krzemieńcu, zmarł 3 kwietnia 1849 w Paryżu), jeden z najwybitniejszych poetów polskich doby romantyzmu. Obok Mickiewicza i Krasińskiego nazywany wieszczem narodowym.

Stworzył wiele znakomitych liryk, poematów i dramatów o trwałych wartościach artystycznych. Jego utwory, zgodnie z duchem epoki i ówczesną sytuacją narodu polskiego, podejmowały istotne problemy związane z walką narodowowyzwoleńczą, z przeszłością narodu i przyczynami niewoli. Jego twórczość wyróżniała się wspaniałym bogactwem wyobraźni, poetyckich przenośni i języka.

Urodził się w Krzemieńcu w południowo-wschodniej części dawnej Polski. Jego ojciec, Euzebiusz, był profesorem literatury w Liceum Krzemienieckim i Uniwersytecie Wileńskim. Matka Słowackiego, Salomea Becu, osoba o dużej kulturze literackiej i osobistej, po śmierci męża zajmowała się wychowywaniem syna. Dzięki niej w dzieciństwie i wczesnej młodości miał szeroki kontakt z ówczesną elitą intelektualną.

Juliusz Słowacki po studiach w Wilnie i krótkim pobycie w stolicy Polski wyjechał do Paryża z misją Rządu Narodowego. Pozostał na emigracji we Francji, gdzie zadebiutował w 1830 roku powieścią poetycką "Hugo". Romantyczny charakter jego twórczości odzwierciedlają dwa pierwsze tomy "Poezji" z 1832 roku. Stworzył oryginalne wielkie dramaty: "Kordiana" 1834, "Balladynę" 1834, wyd. 1839, "Horsztyńskiego" 1835, poemat miłosny "W Szwajcarii" 1835-36, poemat prozą "Anhelii" 1838, poematy: "Ojciec zadżumionych" 1839 i "Wacław" 1839, dramaty: "Lilla Weneda" 1839 i "Mazepa" 1839, poemat dygresyjny "Beniowski" 1841, dramaty: "Sen srebrny Salomei" 1843, "Fantazy" 1845-46. Niedoceniany w pełni za życia, doczekał się uznania w okresie modernizmu. Jako liryk zasłynął pieśniami odwołującymi się do źródeł ludowych oraz liryką patriotyczną. Był poetą nastrojów, mistrzem operowania słowem.

W Szwajcarii przebywał w latach 1833-1835, a później, aż do roku 1838, podróżował po Włoszech, Grecji, Egipcie, Palestynie i Syrii. W końcu osiadł na stałe w Paryżu. Mimo że był poważnie chory, wyruszył w 1848 roku do Wielkopolski, by wziąć udział w powstaniu, jednak zamierzeń swych nie zrealizował. Zmarł na gruźlicę w Paryżu. Jego prochy w 1927 roku zostały przewiezione do Polski i złożone obok Adama Mickiewicza w Krypcie Wieszczów w Katedrze na Wawelu.