Franciszek Choroba - policjant, urodzony 24 XI 1883 r. w Nowej Wsi w powiecie częstochowskim. Syn Stanisława i Rozalii zd. Bubel. W latach 1906-10 odbywał służbę wojskowa w rosyjskiej kawalerii (powiat częstochowski znajdował się na terenie zaboru rosyjskiego). Po odzyskaniu niepodległości, od 1919 r. służył w Policji Państwowej jako posterunkowy. W latach 1926-1934 służył w policji konnej  w Częstochowie.
Na początku września 1939 roku ewakuowany na wschód Polski, by przygotować się do obrony ojczyzny przed niemiecką armią. Po ataku ze strony ZSRR wzięty do niewoli i przewieziony do obozu w Ostaszkowie. Nazwisko Franciszka Choroby znajduje się na liście transportowej nr 05/4 z 5 kwietnia 1940 r. pod nr 4000. Z dokumentu wynika, że został zamordowany w Twerze przez NKWD i pogrzebany w lesie opodal wsi Miednoje w zbiorowej mogile wraz z 6311 ofiarami mordu. O jego śmierci rodzina dowiedziała się oficjalnie dopiero 59 lat później.
Za wzorową, długoletnią służbę został odznaczony medalami resortowymi: srebrnym i brązowym oraz pośmiertnie medalem „Za Udział  w Wojnie Obronnej 1939”.
Poświęcenie Franciszka Choroby zostało upamiętnione w czterech miejscach pamięci w Częstochowie. Jego nazwisko znajduje się na tablicach pamiątkowych w Komisariacie II Policji w Częstochowie i w Izbie Pamięci Komendy Miejskiej w Częstochowie. Jego pamięć utrwalona została również przez posadzenie Dębu Pamięci na Placu Katyńskim. Na cmentarzu św. Józefa, na grobie rodzinnym, znajduje się symboliczna inskrypcja.
Prywatnie od 1911 roku był mężem Katarzyny Wójcik (1888-1973). Miał sześciu synów: Zygmunta ( porucznika, dowódcę kompanii zwiadowczej 7 pp, poległego w Kampanii Wrześniowej), Stanisława, Mariana, Józefa (bosmana w Marynarce Wojennej; należał do załogi ORP "Burza" i ORP "Błyskawica"), Stefana  i Eugeniusza oraz córkę - Marię.